Er waren eens twee prinsesjes.
Ze kenden elkaar niet en leefden in vijandige streken, heel ver uit elkaar en verbonden door slecht onderhouden wegen en gevaarlijke paden. Ze hadden vreemd genoeg nooit van elkaar gehoord en van elkaars land kenden ze alleen maar slechte dingen. De prinsesjes hadden echter wel een ding gemeen: ze konden niet praten.

Het ene prinsesje, Regina woonde in de het koninklijke slot in de stad en ze was doof geboren. In die tijden kon de dokter daar niet veel aan doen. Het andere prinsesje Silvia woonde in het enorme kasteel van haar vader in de weidse velden. Ze was ooit op een avond verdwaald in het enorm grote park van haar vader, de koning. Ze had de hele avond gelopen en de hele nacht gescholen voor echte wilde dieren als ratten en wilde zwijnen. Koud en angstig had ze zitten wachten in een boom, op haar vader en zijn soldaten, hopend op een snelle redding. Toen hij haar eindelijk vond was het alweer licht en te laat: ze heeft na die nacht nooit meer gesproken.

Op een dag in de lente was de oude handelaar Parkus in het slot in de stad. Hij was in gesprek over de nieuwste, hippe, gouden borduursels voor de feestcape van de koning. De koningin kwam meekijken en toonde terloops een tekening van haar dochter, prinses Regina. Die sprak dan wel niet, maar tekenen deed ze als de beste.
De handelaar was gecharmeerd door haar werk en bood flink wat extra vergulde knopen en zeven meter zilveren borduursel aan voor de cape inruil voor het werkje. En zo geschiedde.

Twee maanden later kwam Parkus de cape presenteren en de koning was in de wolken. Wat een magnifieke indruk zou hij dit jaar op het feest maken! Tot de verbazing van de koning had Parkus ook nog een kleine tekening bij. “Deze is van prinses Silvia voor uw dochter, prinses Regina” zij Parkus. Hij vertelde van zijn reizen in verre landen en hoe hij de enige andere dove princess op aarde had ontmoet. Parkus had Silvina uit medelijden de tekening van Regina gegeven. Als antwoord had prinses Silvina, die ook pittig goed kon tekenen, een mooi werkje voor prinses Regina gemaakt. Parkus had zo zonder het te weten een gesprek opgestart tussen de twee jonge prinsesjes. Een gesprek in tekeningen, die hij om de twee maanden bezorgde.

Twee lange jaren en een dozijn tekening later kwam er eindelijk een eerste ontmoeting tussen Silvia en Regina. Niet toevallig in het huis van Parkus, die op de grens van beide rijken leefde. Ze werden de beste vriendinnen, en gingen vaak op de grens het lange weekend doorbrengen, waar ze dan tekenden en schilderden dat het een lievenlust was. En zo kwam het dat de prinsesjes met veel geduld, vriendschap en liefde, en nog wat extra geduld, elkaar zelfs aan het praten kregen. Eerst een paar woordjes enkel als ze alleen waren en dan langzaam aan steeds beter en als Parkus in de kamer was en bij hun ouders. Het leek wel een wonder en de beide koninklijke families, die al jaren wat in onmin leefden, (omdat ze het niet eens geraakten over het onderhoud van de wegen) droegen het komende grote feest op aan Silvina en Regina en de kleine kunstwerkjes die hen bij elkaar hadden gebracht.

Het feest was dat jaar veel mooier en bijzonderder dan ooit. Niet door de mooie, dure kleding dus, of omdat er een pak meer vuurwerk was, maar omdat de beide prinsesjes via hun tekenwerk voor een eeuwige vriendschap hadden gezorgd tussen hun vaders en de twee rijken. Beide rijken werden rijker door de handel en Parkus pikte een graantje mee door de grenspost met cafe, die hij van de beide koningen mocht uitbaten. De beide volkeren floreerden en leefden in vrede voor wel 100 jaar.
De tekeningen hangen vandaag nog boven de haard in de grootste slaapkamer van de beide kastelen. Het verhaal van de twee prinsesjes leeft nog altijd verder via hun vele, vele achter-achter-achter-achterkleinkinderen en ook wel in een keigoed boek.

_______________________________________________________________________

Parking.Galley heeft in 2023 dit werkelijk gebeurde sprookje overgedaan, maar dan in het echt: twee meisjes van 15, een uit ’t stad en een van de provincie hebben elkaar nooit eerder ontmoet; ze kennen elkaar niet. Ze sturen elkaar diverse tekening om zo tot een gesprek en kennismaking te komen. Zij en hun werkjes ontmoeten elkaar op de vernissage van SILVA REGIS en hun werkjes vormen deel van ons verhaal.
Een verhaal van mensen samenbrengen en bruggen slaan.